Space Age: Ctrl_Space Lab Exhibition

Το Ctrl_Space Lab επιμελείται την αρχιτεκτονική ενότητα της έκθεσης:

Η Εποχή του Διαστήματος

Ηλεκτρική και Ηλεκτρονική Τέχνη στην Eλλάδα 1957-1989

Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017 - Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

Η αρχιτεκτονική ενότητα περιλαμβάνει πρωτότυπο ανέκδοτο υλικό που παραχωρήθηκε από το Αρχείο Κωνσταντίνου Α. Δοξιάδη και το Ίδρυμα Κωνσταντίνου και Εμμάς Δοξιάδη.

Εκτίθεται επίσης, για πρώτη φορά, μέρος των σχεδίων του Γιάννη Ξενάκη για το Philips Pavilion (παραχώρηση από το συλλέκτη Νεκτάριο Παπαδημητρίου).

Η συμμετοχή του Ctrl_Space Lab, σε επιμέλεια Νίκου Πατσαβού και σε συνεργασία με τους αρχιτέκτονες Απόστολο Πάνο και Δημήτρη Ρότσιο, περιλαμβάνει τις ακόλουθες ενότητες:

DOXIADIS ASSOCIATES COMPUTER CENTER LTD (DACC)

WOULD YOU KNOW WHAT THE CITY IS?

Το 1968, έχοντας ήδη συμπληρώσει έξι χρόνια ενασχόλησης με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, το Γραφείο Δοξιάδη (DA) επικοινωνεί με την κατασκευάστρια εταιρεία των υπερ-υπολογιστών UNIVAC εκθέτοντας μια πλήρως τεκμηριωμένη πρόταση εγκατάστασης και λειτουργίας του UNIVAC 1107 THIN FILM Memory Computer Complex. Πρόκειται ίσως για τη μεγαλύτερη ανάλογη επένδυση στα Βαλκάνια εκείνη την εποχή. Ο ορίζοντας είναι σαφώς διεθνής. Σκοπός του DA είναι η προώθηση της καινοτομίας στην ευρωπαϊκή αγορά μέσα από μια σειρά εφαρμογών εμπορικού, επιστημονικού και τεχνικού χαρακτήρα. Το 1972, τέσσερα χρόνια μετά, το DACC θα απασχολεί πάνω από εκατό συνεργάτες στην ανάπτυξη προγραμμάτων, την εκπαίδευση στην πληροφορική και την τεκμηρίωση των πολεοδομικών και άλλων μελετών και ερευνών του γραφείου. Η εγκατάσταση του UNIVAC, μια παράμετρος που σπάνια αναφέρεται στην αρχιτεκτονική βιβλιογραφία, συνιστά ίσως την κεντρικότερη στιγμή στο όραμα για μια νέα ολιστική επιστήμη των ανθρώπινων οικισμών, τη δοξιαδική ΟΙΚΙΣΤΙΚΗ. Επιτρέπει τη λεπτομερή καταγραφή όλων των αναγκαίων δεδομένων για την περιγραφή και ερμηνεία της πολυσύνθετης πραγματικότητας της πόλης. Στηρίζει την έρευνα του παρελθόντος και του μέλλοντος της πόλης προκειμένου να κατανοηθούν οι πολύ-παραμετρικές δυναμικές νομοτέλειες που καθορίζουν την εξέλιξή της. Το DACC υπήρξε η αναγκαία και ικανή συνθήκη για τη σύλληψη της ανθρώπινης εντοπίας. 

Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΟΙΝΟΤΗΣ (HUCO)

Το 1962 εκδίδεται η πρώτη έκθεση απολογισμού του ερευνητικού προγράμματος “The Human Community” (HUCO) που χρηματοδότησε και οργάνωσε το Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο (ΑΤΙ), ο ερευνητικός βραχίονας του Γραφείου Δοξιάδη (DA). Στην υπερδεκαετή πορεία του HUCO, οι συνεργάτες του Κωνσταντίνου Δοξιάδη επιχειρούν την πρώτη συστηματική καταγραφή δεδομένων πεδίου από την μητροπολιτική περιοχή της Αθήνας. Δημογραφικά δεδομένα, επαγγελματικές δραστηριότητες, κοινωνικές συνήθειες και καθημερινές χωρικές πρακτικές καταγράφονται σε ερωτηματολόγια, φωτογραφίες και ερευνητικά ημερολόγια, ομαδοποιούνται σε πίνακες και καθοδηγούν την παραγωγή δυναμικών χαρτών που έρχονται να αναδείξουν την πραγματική φυσιογνωμία και λειτουργία της πόλης. Το εγχείρημα αυτό υιοθετεί, ήδη από τη σύλληψή του, μια διαδικασία ψηφιακή, ακόμα και πριν από την έναρξη λειτουργίας του υπολογιστικού κέντρου DACC. Σε συνεργασία, μεταξύ άλλων, με το Βρεττανό πρωτοπόρο των υπολογιστικών εφαρμογών στην κοινωνική έρευνα Christian Werner, το HUCO προσέφερε μία πολύτιμη δυνατότητα συναρμογής της αρχιτεκτονικής σκέψης με την πολυσύνθετη πραγματικότητα της πόλης.

Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΑΕΤΟΣ: 

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΟΙΚΙΣΜΩΝ

Το 1972, ο Κωνσταντίνος Δοξιάδης εκδίδει το ομώνυμο κείμενο, προϊόν της διάλεξής του στην Αμερικανική Ένωση για την Πρόοδο της Επιστήμης. Έχοντας ως σκοπό τη σύνθεση δεδομένων από ένα πλήθος επιστημών εντός του πεδίου της Οικιστικής, ο Δοξιάδης ξεκινά δείχνοντας τα σημάδια μιας μεγάλης έκρηξης «γνώσης, πληθυσμού, οικονομίας, ενέργειας και σύγχυσης» που χαρακτηρίζει την εποχή του. Δεν μένει εκεί. «Για να κατανοήσουμε ολόκληρο το σύστημα της ζωής, θα πρέπει να κοιτάξουμε και στο παρελθόν και στο μέλλον με χιλιάδες μάτια, με φακούς όλων των ειδών, συλλαμβάνοντας τα πάντα, απ’ το μικρότερο έως το μεγαλύτερο, σε κάθε πιθανή κλίμακα, από το DNA των ανθρώπινων οικισμών (τον ίδιο τον Άνθρωπο) έως τον συνολικό περιέκτη της ζωής, τη Γη.» Στη διάλεξη αυτή, ο Δοξιάδης χρησιμοποιεί ένα πλήθος διαγραμμάτων διαφορετικής κλίμακας. Είναι όλα βασισμένα στον «οικιστικό κάνναβο», δομικό στοιχείο της γλώσσας που ο ίδιος ανέπτυξε προκειμένου να προβάλει αφαιρετικά όλα εκείνα τα δεδομένα και τεκμήρια που θα αναδείξουν τα γνωρίσματα και τα αίτια της κρίσης από τη μια, καθώς και τα στοιχεία της λύσης από την άλλη. 

Στο πλαίσιο αυτής της ενότητας προβάλλεται και η ομώνυμη ταινία, παραγωγής του Γραφείου Δοξιάδη και σε σκηνοθεσία Δ. Σκλάβου.

ΑΠΟ ΤΗ ΔΥΝΑΠΟΛΗ ΣΤΗ ΔΥΝΑΠΟΛΗ

στο ενδιάμεσο αρχιτεκτονικής και μουσικής

Το 1962, Ο Γιάννης Παπαϊωάννου, βασικός συνεργάτης του Κωνσταντίνου Δοξιάδη, και το Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο (ΑΤΙ), διοργανώνει τον μουσικό διαγωνισμό για το Βραβείο Μάνου Χατζηδάκη με τη συμμετοχή των συνθετών Θόδωρου Αντωνίου, Στέφανου Γαζουλέα, Γιάννη Ιωαννίδη, Γιώργου Λεωτσάκου, Ανέστη Λογοθέτη, Νίκου Μαμαγκάκη, Γιάννη Ξενάκη και Γιώργου Τσουγιόπουλου. Όπως αναφέρεται και στο πρόγραμμα της παρουσίασης της ηχογραφημένης παρουσίασης των έργων στην Καβάλα, λίγους μήνες μετά, ό βασικός περιορισμός που θέτει ο αγωνοθέτης είναι  η εκπροσώπηση των προοδευτικών τάσεων της εποχής. Η επαφή του Παπαϊωάννου και του Δοξιάδη με το χώρο της μουσικής δεν ήταν επιφανειακή. Ο διαγωνισμός αποτελεί ένα μόνο στάδιο της ευρύτερης διεπαφής της Οικιστικής με τις τέχνες και τη μουσική ιδιαίτερα. Αν και στο διαγωνισμό δεν εκπροσωπείται η νέα τότε ηλεκτρονική μουσική καθαυτή, το σημαντικό είναι ότι, με την ευκαιρία αυτή, δίνεται βήμα για τη συνεργασία με σημαντικούς πρωτοπόρους της, όπως ο Λογοθέτης και ο Ξενάκης. Ο Ανέστης Λογοθέτης προχωρά άμεσα στο επόμενο έργο του, τη ΔΥΝΑΠΟΛΗ, βασισμένο στην ομώνυμη θεωρία του Δοξιάδη για την εξέλιξη των ανθρώπινων οικισμών. Ο συνθέτης στέλνει στον αρχιτέκτονα την παρτιτούρα, γραμμένη με το πρωτότυπο δικό του σύστημα γραφικής σημειογραφίας. Προτείνει και αυτός, όπως και ο Δοξιάδης, έναν νέο τρόπο αναπαράστασης με σκοπό την ένταξη τόσο του ήχου όσο και του χώρου στη συνθετική δομή και την ερμηνεία του έργου από τους μουσικούς και το κοινό. Ο ίδιος, θα συνοδέψει μουσικά, το 1975, τον αδερφό του, εικαστικό Στάθη Λογοθέτη, στο δρώμενο «Συσχετίσεις» στη μνήμη του πρόσφατα χαμένου Δοξιάδη, στο σπίτι του στον οικισμό Απολλώνιο. 

Η έκθεση συνοδεύεται από βιβλίο (επιμ. Κωνσταντίνου Βασιλείου, Θανάση Μουτσόπουλου) από τις εκδόσεις Ασίνη.
Διοργάνωση: Euromare
Γενική Επιμέλεια: Θανάσης Μουτσόπουλος
Βοηθός Επιμελήτρια: Ήλια Μπούρα
Επιμέλεια Αρχιτεκτονικού Τμήματος: Νίκος Πατσαβός
Επιμέλεια Μουσικού Τμήματος: Νεκτάριος Παπαδημητρίου
Επιμέλεια Βιντεοτέχνης: Νεφέλη Δημητριάδη

Facebook event εδώ 

Εγκαίνια: Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017
Ώρα Προσέλευσης: 20.00
Διάρκεια έκθεσης: Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017 – Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017
Καθημερινά 18:00-23:00
Είσοδος Ελεύθερη

Χορηγοί επικοινωνίας: RISE, www.rise.gr, KROMA Magazine, http://kromamagazine.com/ 

Μεγάλος Χορηγός Vodafone CU

Space Age: Art and Architecture 1957-1989

Το Ctrl_Space Lab συμμετέχει στην αρχιτεκτονική ενότητα της έκθεσης:

Η Εποχή του Διαστήματος

Ηλεκτρική και Ηλεκτρονική Τέχνη στην Eλλάδα 1957-1989

Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017 - Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

Η αρχιτεκτονική ενότητα περιλαμβάνει πρωτότυπο ανέκδοτο υλικό που παραχωρήθηκε από το Αρχείο Κωνσταντίνου Α. Δοξιάδη και το Ίδρυμα Κωνσταντίνου και Εμμάς Δοξιάδη.

Εκτίθεται επίσης, για πρώτη φορά, μέρος των σχεδίων του Γιάννη Ξενάκη για το Philips Pavilion (παραχώρηση από το συλλέκτη Νεκτάριο Παπαδημητρίου).

Εβδομήντα χρόνια από την εκτόξευση του πρώτου τεχνητού δορυφόρου, του σοβιετικού Sputnik (Спутник-1, Sputnik 1). Εκτοξεύτηκε στις 4 Οκτωβρίου 1957. Φανταστείτε ότι υπήρχε μια εποχή όπου η συχνότερη απάντηση ενός παιδιού στην ερώτηση “τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;” ήταν “αστροναύτης”. Αν αυτό σας ξυπνάει νοσταλγία, μάλλον γεννηθήκατε πριν το 1970. Αν σας προκάλεσε έκπληξη ή απορία, μάλλον γεννηθήκατε πολύ μετά. Κάποια στιγμή στην πρόσφατη ιστορία όλοι, ακόμη και τα παιδιά, μετατραπήκαμε σε πολύ προσγειωμένους πολίτες. Η αιτία αυτής της μετάλλαξης δεν ήταν, βεβαίως, μόνον το βάλτωμα της διαστημικής έρευνας, η πτώση του Τοίχους του Βερολίνου, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το τέλος του μοντερνισμού, το τέλος των ιδεολογιών. Ίσως όμως όλα αυτά έπαιξαν τον ρόλο τους στην τελική κατάληξη των πραγμάτων.

Ξεκινώντας από τις Η.Π.Α., πέρασε τόσο στη λαϊκή φιλολογία, όσο και στη βιβλιογραφία ο όρος Εποχή του Διαστήματος [Space Age], ένας όρος που συμπίπτει χρονικά, συνδέεται ή ακόμη και ταυτίζεται, με τον όρο Ατομική Εποχή [Atomic Age], έναν όρο που, προφανώς, αφορά στην εποχή που προσδιορίζεται από την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και την επακόλουθη φοβία για την ολοκληρωτική καταστροφή, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Η Ελλάδα δεν είχε, βέβαια, ποτέ διαστημικό πρόγραμμα, ούτε και ατομική ή πυρηνική ενέργεια ή σχετικά όπλα. Την εποχή που η κούρσα της εξερεύνησης του Διαστήματος βρισκόταν στο απόγειο της εκκίνησής της από τις δύο Υπερδυνάμεις της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, η Ελλάδα προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές του Εμφυλίου Πολέμου που την είχε καταβαραθρώσει. Παρόλα αυτά, όπως μαρτυρούν δεκάδες έντυπα παραδείγματα της εποχής, η ταλαίπωρη Ελλάδα συμμεριζόταν το διαστημικό όραμα όσο οποιαδήποτε χώρα του πλανήτη εκείνης της εποχής, πλούσια ή φτωχή, στ' αριστερά ή τα δεξιά του Σιδηρού Παραπετάσματος. Όπως και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, τα πρότυπα του Αστροναύτη/Κοσμοναύτη, του Διαστημοπλοίου, του Ρομπότ και, λίγο αργότερα, του Ηλεκτρονικού Υπολογιστή απλώθηκαν στις επιστημονικές συζητήσεις, τη δημοσιογραφία, τη μαζική κουλτούρα.

Μια νέα τέχνη έπρεπε να δημιουργηθεί. Το όραμα μιας τεχνολογικής τέχνης θα πάρει, αρχικά, τη μορφή μιας ηλεκτρικής και στη συνέχεια μιας ηλεκτρονικής τέχνης. Αν, διεθνώς, οι πειραματισμοί εικαστικών έργων με τον ηλεκτρισμό θ' αποδώσει καρπούς ήδη πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με έργα όπως αυτά του Laszlo Moholy Nagy, στην Ελλάδα αυτό θ' αργήσει πολύ. Ουσιαστικά η πρώτη χρήση του ηλεκτρισμού στην ελλαδική τέχνη θα έρθει από τις μηχανές προβολής των κινηματογράφων και από την προενίσχυση των οργάνων και των μικρόφωνων στην ελαφριά μουσική. Στα εικαστικά, μια σειρά καλλιτεχνών από τη δεκαετία του '60 και μετά, θα κερδίσουν το χαμένο χρόνο με γρήγορους ρυθμούς.

H έκθεση θα ερευνήσει ουτοπικές εφαρμογές και τεχνολογίες του μέλλοντός (τους) στους τομείς της Μουσικής, των Εικαστικών, του Κινηματογράφου, της Αρχιτεκτονικής και της Πολεοδομίας.

Η έκθεση θα συνοδεύεται από βιβλίο (επιμ. Κωνσταντίνου Βασιλείου, Θανάση Μουτσόπουλου) από τις εκδόσεις Ασίνη.
Διοργάνωση: Euromare
Γενική Επιμέλεια: Θανάσης Μουτσόπουλος
Βοηθός Επιμελήτρια: Ήλια Μπούρα
Επιμέλεια Αρχιτεκτονικού Τμήματος: Νίκος Πατσαβός
Επιμέλεια Μουσικού Τμήματος: Νεκτάριος Παπαδημητρίου
Επιμέλεια Βιντεοτέχνης: Νεφέλη Δημητριάδη

Facebook event εδώ

Εγκαίνια: Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017
Ώρα Προσέλευσης: 20.00
Διάρκεια έκθεσης: Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017 – Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017
Καθημερινά 18:00-23:00
Είσοδος Ελεύθερη

Χορηγοί επικοινωνίας: RISE, www.rise.gr, KROMA Magazine, http://kromamagazine.com/ 

Μεγάλος Χορηγός Vodafone CU

Family House in Portland, Jamaica

Our upcoming new project is promoting an outdoors living lifestyle in line with the climatic conditions and traditions of the island.

The project is based on the following principles and demands:

-5 bedrooms (2 of which en suite), kitchen, breakfast space, living room, study room et.al. An extra guesthouse is added on top of the garage volume which is programmed to be used also as a temporary studio during construction.

-A permanent residence for the family needing spacious and comfortable room for both its everyday and social activities.

-Studying the sundial movement at the area on an annual basis, clear (not obstructing) daylight is allowed throughout the day, even in winter time.

-In order to allow natural light and unobstructed view, movement within and along the house interior is unfolding parallel to the exterior spaces.


-The building design is using passive (non mechanical) techniques in order to allow for its environmental efficiency, by means of its overall orientation.

    -Introvert spatial logic at the façade to the road (protection) and extrovert towards the sea. View to the sea or the hill (and not the adjacent properties).

    -Outdoor/ common areas are placed in close relation to the interior living areas in order to create a sense of outdoor living, even when and if the family spends time inside. All interior common spaces may be ‘unified’ with the adjacent outdoor ones, both functionally and aesthetically (accessible and visible).

-The design provides with a variety of outdoor spaces in several shapes and scales (size) as well as orientation (in terms of the sun and air) in order to accommodate outdoor activities throughout the year and at any time during the day.

-Outdoors spaces include both verandas (with their own roof) or open air patios in a ‘gradient’ relation. The verandas mediate as in between spaces between the interior and the patios.

Project Team:
Nikolas Patsavos, Maria Nikolakaki, Alexandros Kapsalis